ENCANTADOS
La calle rebosa silencio.
Gente omnipresente,
que respira pensamientos robados,
mutilados, manipulados.
Sus constantes pasos
son marcados
por un compás mecánico.
Tic, tac.
Tic, tac.
Tic, tac.
No es un reloj
aunque mida el tiempo….
No da la hora
pero sí la llena
de una melodía autómata
que incita a la rutina,
el control, la seguridad,
el vacío infinito.
Y es entonces,
que yo me niego.
Es entonces
que irrumpo en el silencio
con un grito de gloria:
¡No!
Y ante el parón general
de aquel imprevisto,
empiezo a construir
la libertad perdida.
Rompo aquel encanto
que un día nos hizo esclavos.
Y de nuevo, el caos.
El caos, BUM!
Hi ha qui té talent i vocació de maquineta i hi ha que per molt que s’hi posi mai aconseguirà rodar a la mateixa velocitat que la resta: ara mssa ràpic, ara massa lent, ara balla un vals quan tocava un cha-cha-cha i a l’inrevès. No cal que et digui a quina banda cau un servidor.
Uf, difícil tot plegat…
Es mol dificil trencar las reclas establertas, pro de vegades am un sols crit de rebeldia, et sents alliberat i pensas que tot es pot aconseguir que mentres hi ha vida es pot sumiar. Gracias Carolina, m’agradat mol.